Hayatın kucak açmasını bekleyen, neye güvendiğinden habersiz, karmakarışık bir sevdanın esiriyim. Esen rüzgar ile savrulan, yağan yağmurda boğulan ürkek bir canlıdan farksızım. ‘Var olma’ yada ‘yok oluşuma seyirci kalma’ olasılıları arasında gidip geliyor, kalbimin parçalarını kirpiklerimle temizliyorum. Biriktirdiğim sevgileri, cebimdeki anılara serpiştiriyorum ama bana seni getirmeye yetmiyorlar. Senden son şansımızı istiyorum, yeniden doğmak için!
Can çekişen bir aşka tüm kalbimle…
“ Evet son istek belki de bu benim için, senin için, bizim için. Zor zamanlar bunlar. Geçmiyor sanki dakikalar! Bunları hak etmedik. Bu bizim, kendimizi bulmak için, göklerde parlayan o ışığa ulaşmak için son şansımız. Göz yaşlarımla suluyorum kalbimi ve arta kalan küllerle yazıyorum bu sözleri sana! Nedendir bilmiyorum bu geçmeyen dakikalarda kalemimi çok seviyorum. Kalbimizin ve beynimizin ayrıldığı o ince çizgide buluşmak üzere…”
2 yorum:
yazını çok beğendim ve çok içten buldum. kelimeleri de yan yana koyduğunda o kadar kaynaşmışlar ki birbirleriyle nasıl bitti anlayamadım.kendine iyi bak, sevgiyle kal.
www.aksitabraxas.blogcu.com
son istek nekadar zordur.oysa ne kadar kolay gelinir o aşamaya.
Yorum Gönder